Waar woont ze, die Ziel? In mij? Waar dan?
Heeft ze eigenlijk wel een vast verblijf?
Mijn ervaring is dat ik haar als een ballon loslaat bij grote schrik. En weg is ze.
En dan het feest als ze weer in mij vaart, omdat mijn geest weer is samengevallen met mijn lichaam. [wat nog een behoorlijk karwei kan zijn, want oh die orkaankrachten van de geest in een verdoofd lichaam zijn vernietigend]
Hamvraag: was ze ooit echt weg?
Haar niet meer zo vaak loslaten. M.a.w. binnen blijven als ik naar buiten ga en het lijntje met de buitenwereld behouden als ik naar binnen reis. Zo kan ik haar trouw blijven, sterker nog, zo kan ik veel beter naar haar luisteren, haar de toon en ritme van mijn bestaan kan laten zijn. Want wat [in hemelsnaam] heeft ze me te vertellen? Eh … waar moet ik naar toe … ? wordt vervolgd.
foto: collage van een Vischwijf
