Voor wie, net als ondergetekende, regelmatig wordt geplaagd door twijfel, angst en droefenis zijn mijn getijdenboeken misschien aangenaam gezelschap in je handtas of binnenzak. Om door te lezen bij opkomend drama. Zie ze als een poëtisch tissue.
Ter verluchtiging. Zelfspot. Reflectie.
Kinderlijk soms van toon. Het is een jonge versie van mijzelf die in mijn ouder wordende lichaam nog steeds verlegen vraagt of ze echt mag zijn. Ja, je mag echt zijn. Geen toestemming meer nodig. Geen erkenning ook. Mijzelf permitteren, in alle toonaarden, te zijn wie ik ben: Een avonturier, op zoek naar mijn Rijk van Binnen.
“We can choose what the horror teaches us. To become bitter in our grief and fear. Paralyzed. Or to hold on to the childlike part of us, the lively and curious part, the part that is innocent.” schrijft Edith Eger in The Choice.
